Als ik ongerust ben, neem ik soms mijn telefoon, hoewel impulsiviteit geen eigenschap van mijn ‘zijn’ is. Heb ik een concrete reden? Een aanvaardbare inval? Ik wil hem bij iets betrekken en vraag hem of we nog eens vuurtje maken als hij thuiskomt. Er ligt weer een hele hoop droge takken achter de boomgaard. Hij zwijgt een tijdje, zo lang tot ik een beeld krijg van de sweater met Kurt Cobain van Nirvana op. Hij antwoordt zacht: ‘Laat het voor de diertjes.’ Er gaat een rilling door mijn schaduwwereld. Dit moet ik laten bezinken. Hij praat als een weekdier zonder huisje.
Ik zoek de heilige stilte in mijn kleine woud met heksenkruid. Ik speur naar diepe wijsheid, die ik met mondjesmaat uit het leven destilleerde. Ondertussen pompt mijn hart en mijn darmen knijpen peristaltisch. Er volgt een korte stilte in het bosje, alsof de natuur haar adem inhoudt, om kracht te verzamelen voor een verwoestende orkaan. De blauw getinte gaai krast scherp. Hij is vogelvrij, dus stoort het me niet. Niets is erger dan een getemde roofvogel, die op commando een sierlijke vlucht maakt. Een dier dat wordt getemd, leert zijn woede verstoppen.
In de verte hoor ik een maïsmachine die stoppelbaarden achterlaat op het veld. Veel kolven worden vergeten en dienen voor de diertjes. Waarheen verdwijnen de dieren wanneer de herfst zijn intrede doet? Joachim denkt aan hen. Wat niet sterk is, moet sterven. De natuur is onverbiddelijk en regelt alles zelf. Zijn er ook lafhartige dieren? De dieren volgen hun instinct. De bomen gaan jaarlijks schijndood.
Als er geen maan is, kan het gaan regenen. Bestaat er een regenboog rond de maan? De maan heeft een cyclus. Ze maakt vrouwen en landbouwers attent op vruchtbare periodes. Ik moet meer letten op de hemellichamen.
De bladeren tonen secundaire kleuren van verval. Ik ga zitten op een boomstronk, naast een plukje mos om het mos zelf niet te verpletten, en ik verdwijn in mijn eigen biosfeerreservaat, tussen de flora die leeft op het ritme van de seizoenen. Terwijl ik de kracht van verademing onderga, valt mijn blik op een vruchtdragende en een wegkwijnende tak. Boven het poreuze bladerdek trekken wolken voorbij, die voortdurend een ander beeld van de hemel tonen. Elke boom spreekt zijn eigen stem tegen de wind. De gaai laat zich welgeteld zeven keer horen. Schoonheid kan verzwelgend zijn. Een eeuwigheid later steekt een rukwind op en bespeelt de regen de takken van de bomen. De natuur haalt alles uit het luchtruim om me op de knieën te dwingen. Ik voel me draagmoeder van een stukje aarde.
Op 9 november 2019 verschijnt het boek Nocturne voor Joachim, van Magda De Wolf. Een herkenbaar verhaal van een moeder over haar zoon… en de innerlijke waarheid van de mens en liefde die blijft schitteren, over de grenzen van de dood heen.
Meer info over het boek vind je hier.
Fragment 1 uit Nocturne voor Joachim vind je hier.
Van Nocturne voor Joachim werd door An Staels en Patrick Bernauw in de reeks [in]-sane ook een podcast gemaakt, die je hier gratis kunt downloaden, en uiteraard ook via Spotify, Apple Podcast, enz…