Categorie: Geen categorie

Op de terrastafel zie ik ons buitenbeentje een rijpe appel ritmisch betasten. Een vrucht, gevallen uit de boom der kennis van goed en kwaad. Even later klinkt door het raam boven een vrolijke deun op de gitaar, vol swingend tempo. Enkel een gespannen snaar kan trillen. Dit reikt verder dan een vingeroefening. De melodie zit vol licht, waardoor ikzelf glinster. Ergens brandt een vreugdevuur, een weerspiegeling van een levende emotie. Het leven fosforiseert een beetje. De muzikant neemt onverwachte wendingen die openhartigheid baren. Van zijn gif maakt hij zijn medicijn. Zorgvuldig bouwt hij een spanningsboog op en laat wachten op de slotcadens. Hij gebruikt een ritme met tegentijden. Ritmiek is wellicht de belangrijkste bouwsteen van muziek. Het is de connectie tussen muziek en dans. Natuur en muziek vloeien om onnaspeurbare redenen verfrissend over in mekaar. Ze helpen ons te groeien in het mens-zijn. Muziek heeft, net als natuur, een verbindende kracht. Gevoelens zijn voor elk apart.

De stem van de gitarist klinkt nu ‘con brio’, als in een vagantenlied. Dat kan een drinklied, lentelied, liefdeslied zijn… of satire. Een Allegorie van het Verlangen, zoals in het Hooglied stond, dat raadselachtige boekje uit de Hebreeuwse Bijbel. De poëzie van het Hooglied is beeldend, zeer suggestief en soms erotisch. Het speelt zich af in een gesublimeerde wereld, als een allegorie van de allesomvattende liefde en drijfveer voor de mystiek. De beroemdste zin uit het hooglied is: ‘Want ik ben ziek van liefde’. Het klinkt zoveel smachtender in een vreemde taal: ‘Quia amore langeo.’ Plato en Aristoteles beweerden al dat muziek van alle kunstvormen het dichtste bij de echtheid komt. Vaak vertelt muziek over een gemiste kans. Over een klik die er was en niet kon openbloeien. Een knop die barstensvol zit en toch moet buigen. Gitaarklanken hebben me altijd al week gemaakt. Een snaarinstrument heeft hoe dan ook iets sensueels.

Op 9 november 2019 verschijnt het boek Nocturne voor Joachim, van Magda De Wolf. Een herkenbaar verhaal van een moeder over haar zoon… en de innerlijke waarheid van de mens en liefde die blijft schitteren, over de grenzen van de dood heen.

Meer info over het boek vind je hier.

Fragment 1 uit Nocturne voor Joachim vind je hier.

Fragment 2

Fragment 3

Van Nocturne voor Joachim werd door An Staels en Patrick Bernauw in de reeks [in]-sane ook een podcast gemaakt, die je hier gratis kunt downloaden, en uiteraard ook via Spotify, Apple Podcast, enz…

De lente breekt open langs het gebogen pad naar de voordeur. Door het open raam klinkt de voorjaarsklassieker van Vivaldi. Het zalige seizoensgevoelige Belgische weer is mild deze ochtend. Het licht is vaal. Joachim wordt naar buiten gelokt door de merel die in zijn haagbeuk concerteert, als een solist in De Lente uit De Vier Jaargetijden. Hij snuffelt rond, geniet van de dauwdruppels die als kristallen glinsteren tussen bloemblaadjes, en roept uit: ‘Zoveel blauwe bloemen! Wil je me de namen leren?’ Zijn lach klinkt als het gezang van een tuinfluiter in het voorjaar. Het groen heeft nog de jonge olijfkleur. De koekoek is nog niet terug. Een roodborstje wipt in het struikgewas aan de sloot, waar het speenkruid al uitgebloeid is. Eerst kijken we naar de frêle Veronica’s die het paadje omzomen. Hun flinterdunne kroonblaadjes houden stand tegen regen en zon. Onder de hazelaars groeien maagdenpalm en boshyacint. Hondsdraf legt een tapijtje naast het mos, dat op de boomstronk groeit. Onder de kerselaar bloeit een prieeltje vergeet-mij-nietjes. Wilgen laten wit dons vliegen, dat alles in zachtheid inbedt. Het is het jaargetijde waar de grond van droomde. Ik verbaas me ieder jaar opnieuw over het wonder van de fotosynthese. Onze buitenjongen voelt zich licht als een kolibrie, die van de ene kleurrijke bloemkelk naar de andere zoemt. Hij zuigt de gewaarwording op tot in zijn longblaasjes. Dan weer houdt hij de adem in, zoals de wereld dat zelf lijkt te doen, om de vluchtige schoonheid van de dag in elk detail door te laten dringen in de mensen. We hebben ogen, een neus en zintuigen om de natuur te ondergaan, niet om haar te overmeesteren. De heftigheid van het jaargetijde overweldigt hem. Ik bewonder zijn onbegrensd vermogen om de mooie ogenblikken zeer intens te beleven, alsof hij niet aarzelt de felheid van de dingen te ondergaan, zonder vrees zich erin te verliezen. Bevlogen gelukzaligheid. Zijn dolce far niente. Na zo’n observatie zit hij in de verte te staren, blik op Saturnus, alsof hij bevrijd is van alle mogelijke verwarring. Het is een stadium waarin hij onbeweeglijk is, vrij van begeerte. Zijn dit stonden van opperste gelukzaligheid? Op de achtergrond in mijn hoofd galmt de muziek Come as you are van Nirvana.

Op 9 november 2019 verschijnt het boek Nocturne voor Joachim, van Magda De Wolf. Een herkenbaar verhaal van een moeder over haar zoon… en de innerlijke waarheid van de mens en liefde die blijft schitteren, over de grenzen van de dood heen.

Meer info over het boek vind je hier.

Fragment 1 uit Nocturne voor Joachim vind je hier.

Fragment 2

Van Nocturne voor Joachim werd door An Staels en Patrick Bernauw in de reeks [in]-sane ook een podcast gemaakt, die je hier gratis kunt downloaden, en uiteraard ook via Spotify, Apple Podcast, enz…